Als ik soms kinderen om me heen zie die zo verschrikkelijk veel moeten, die zo aan de hand worden genomen, kan ik me daar zo over verwonderen. Natuurlijk moet iedereen het doen op zijn manier, mijn beste vriendin hier gruwelt alleen al bij de gedachte dat haar dochter niet gecontroleerd binnen haar blik kan spelen en laat haar dan ook niet bij ons spelen zonder haar toeziend oog. En het zal ook zeker inherent zijn aan je omgeving, als alle kinderen op diverse clubjes zitten, willen die van jou ook. Mina heeft er dan ook altijd flink de balen van als we in Nederland zijn en al haar vriendinnen daar naar de hockey/muziekles/paardrijschool gaan. Dat wil ze dan acuut ook allemaal, gelukkig vergeet ze het net zo snel weer als dat het opkomt. Niet teveel in te korte tijd is iets wat ik echt aanhang. En dat vervelen goed is voor je hersens, vindt ze dan ook absoluut de stomste opmerking die ik ooit heb gemaakt………..

Soms zijn stoute dingen gewoon leuk…………
Iets doen wat niet mag, toch je zin krijgen terwijl het verboden is, te leuk.
Zo sliepen hier een paar weken geleden Océane & Maeva, in eerste instantie allemaal op Janna’s kamer, twee op de roze opblaasmatrassen en twee in het bed. De samenstelling van wie bij wie veranderde met het uur, zo ook de graad van intensiteit van vriendschap. Was Océane eerst de allerbeste vriendin van Mina, kon het makkelijk gebeuren dat die elkaars bloed konden drinken een half uur later. En zo eindigden Janna en Mina uitgeput samen in hun eigen bed op Mina’s slaapkamer terwijl de twee vriendinnen samen op het luchtbed in de andere kamer lagen te geiten. Dat de pret nog niet over was omdat ze sliepen werd al snel duidelijk. Midden in de nacht werd ik wakker van onophoudelijk gegiechel en geschater, de olijke vier hadden elkaar weer gevonden en zetten de pret weer vrolijk voort. Daarna werd er een dans c.q. zangfeestje gehouden van 4.00 to 6.00 in de ochtend. Ik heb het uiteindelijk maar gewoon opgegeven, mede door de gedachte dat dit waarschijnlijk een herinnering voor het leven was. En ik bovendien omstortte van de slaap, dus zoek het maar lekker zelf uit, haha.

Een kloddertje roze hier, een kloddertje roze daar…….
Over roze heb ik ook nog wel wat te schrijven. Als je mij in de eerste drie levensjaren van de meisjes zou hebben verteld dat het roze zou worden wat de klok slaat, had ik je vertwijfeld aangekeken. “Ben je mal” had ik hoogstwaarschijnlijk uitgeroepen, een enkel roze element misschien, maar van top tot teen gehuld in allerlei tinten roze, echt niet! Ahum, ik heb dus verloren, heden ten dage maakt het niet uit waar ik mee thuis kom, als het maar roze is, het liefst aangevuld met glitters en glimmers en als er dan ook nog een hakje onder een schoen zit, bingo! De meest verantwoorde kleurencombi’s worden rechtstreeks bij de deur naar buiten gebonjourd, terwijl de eerste de beste kermisoutfit wordt binnengehaald als een verloren schat. Tot zover mijn pedagogische invloed, daar heb ik zo niets meer over te zeggen. En ik had het kunnen weten toen Janna op al 4 jarige leeftijd woedend uitriep bij het zien van een prachtig bruin rokje “maar mamma, dat vind Matthys (haar verloofde) echt zoooooo lelijk”…. Dus ik zwicht en tracht nu alleen nog maar de sokjes met ruches en de rokjes met kantenrandjes te weren.

Ik vind je lief, ik vind je stom…………….
Per dag, wat zeg ik per minuut verschilt de affectie naar elkaar. Als ze aangewezen zijn op elkaars gezelschap gaat het over het algemeen uitstekend, uren rijgen ze elkaars ketting, kleuren ze gezusterlijk de tekeningen en zijn druk met allerlei avonturen die de lego/petshop of lalaloopsies beleven. Maar dan…… dan treden er andere personen hun domein binnen. Per onmiddellijk veranderen mijn kleine meisjes in grote feeksen, dit is MIJN vriendin, jij mag niet in MIJN kamer, ik vind JOU echt heel stom. Wat een verschil van dag en nacht, soms herken ik mijn kinderen niet terug. En dat gekonkel en geroddel, gelukkig zijn de tranen snel weer gedroogd en de hartstochtelijke ruzies weer bijgelegd. Zeker als mams daar weer met de bezwerende woorden tussenkomt ”samen spelen = samen delen” JAAAAAAA dat doen we ook, MAAAAAAM ga weg. Want nu kunnen ze schrijven en hangt er dan ook een briefje op de kamerdeur “interredi de rantré san moi” (interdit d’entrée sans moi: verboden naar binnen te gaan zonder mij) Heerlijk!!! Mijn kleine meisjes worden groot. Nu nog schattig, maar straks vraag ik me ongetwijfeld af waar die poppetjes gebleven zijn, wie ze stiekem heeft omgeruild voor die draken met te lange ledematen en eenlettergrepige antwoorden.

Nu willen ze nog met me praten, wat zeg ik, ze zijn niet weg te slaan met hun verhalen en verzinsels. En belangrijker nog alle uitleg die ik hen geef, gaat er nog in als zoete koek. Soms is het een behoorlijke aanslag op mijn improvisatie vermogen, bedenk maar eens even heel snel het antwoord op “waarom groeit gras?” of “wat moet ik nou doen als ik nooit meer een Sjors vindt?”
Nu willen ze nog met me naar de disco als ze 16 zijn, straks moet ik wachten, tenminste 2 blokken verderop en mag me al helemaal niet bemoeien met hun kledingkeuze, laat staan vragen of ze met me willen dansen. Dus nu gewoon genieten van de kleine wijsheden die me gereserveerd worden, het ongeremde enthousiasme dat ze aan de dag leggen als ze ergens blij over zijn. Nog een keer heerlijk!!

Onderling woedt de concurrentiestrijd af en toe hevig, IK heb al vijf grote mensentanden en JIJ nog maar drie, JIJ bent wel 8 minuten ouder maar IK ben verder met lezen, maar ZIJ heeft een groter stuk, HAAR glas is voller, ZIJ heeft wel een koekje, zeeeer vermoeiend maar zou het niet zo zijn dat als je dit op jonge leeftijd (of eigenlijk al je hele leven) meemaakt, je daardoor een stuk verdraagzamer bent in je volwassen leven? Ik hoop het maar, maakt het voor mams in ieder geval een stuk draaglijker…….

Gelukkig is pappa nog steeds de held, zelfs als hij even een cursist naar het vliegveld brengt of gewoon een ochtendje op pad is, wordt hij bij terugkomst besprongen door twee wild extatische dames. Iedere avond brengt hij ze naar bed, omdat hij het graag wil en omdat bij mij het licht omstreeks 20.00 gewoon even uitgaat. Zijn tijd met de kleine vrouwtjes, dan vertelt hij verhalen, maakt hij ze aan het schrikken (want dat is zo lekker volgens Mina, haha) achtervolgt ze over de hele bovenverdieping (een gillende Janna maar dan van de pret), onderwerpt hij zich aan het strenge regime van de zusters en ondergaat hij de meest bizarre operaties. Ik hoop (en denk dat ook wel) dat hij altijd hun topper zal blijven, ik kan er vertederd naar kijken en bijzonder van onder de indruk zijn.
Maar vanavond (want zondag, dus sport) is het weer mijn beurt. Dan moeten ze zo meteen heel stil liggen, niet bewegen en dan komt de grote kietel mamma. Armen strak langs je lijfje en vol spanning afwachten wanneer het kietelmonster toeslaat, uitgillend van de pret. Hou op hou op, oh mam nog een keer, nog een keer……….

En daar gaan we weer……….
We staan aan de vooravond van alweer een druk en vol seizoen. Ook na zeven jaar is het altijd weer een verrassing wie er de berg op komt rijden, hoe zal onze zomer dit keer zijn, wie zal ons dit jaar komen verblijden? Dit keer eindelijk zo goed als klaar met alle klussen en niet zoals te zien is in vele programma’s onze gasten ontvangend met een boor in de hand. De laatste loodjes (wel heel letterlijk) wordt gele(e)gd aan ons zandstrand, de moestuin is volledig schoon en ingezaaid/vol met plantjes en het kampeerterrein ziet er met dank aan koning regen wel zeer frisgroen uit… Tussen de buien door heeft Patrick alweer heel wat toertjes gedraaid op de maaier, dus ons engels landschapspark ligt weer te glooien. Janna & Mina staan alweer in de startblokken om de grote schare vakantievierders te ontvangen, ook mijn animatieteam is er klaar voor.

Ik wens jullie allemaal een heerlijke, warme en zonnige zomer, een vrolijke franse groet,

Babs Mollema